ครอบครัวกาลี

คงไม่ผิดเพี้ยนไปจากความเป็นจริงหากจะพูดว่า นวนิยายขนาดไม่ยาวนักเล่มนี้ คือนวนิยายที่เขียนยากที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนมา…

ระหว่างพยายามเขียน “ครอบครัวกาลี” ให้จบจนตลอดรอดฝั่ง มีหลายครั้งหลายหนที่ผมนึกท้อจนอยากเลิกเขียนกลางคัน นึกอยากลบไฟล์งานทิ้งไป แล้วลืมให้สนิทว่าเคยลงมือเขียนงานเขียนชิ้นนี้ มีแม้กระทั่งความรู้สึกเหนื่อยล้าถึงขั้นไม่อยากตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่

โครงเรื่องไม่ใช่ปัญหาสำคัญในการเขียนนวนิยายเล่มนี้ ผมพอมองเห็นความเคลื่อนไหวของเหตุการณ์และตัวละครต่าง ๆ ทว่าปัญหาน่าหนักใจอยู่ตรงที่มุมมองในการเล่าเรื่องต่างหาก ผมครุ่นคิดวันแล้ววันเล่าว่าควรเลือกใช้มุมมองไหนเพื่อขับเน้นประเด็นคิดที่ตั้งใจสื่อสารออกไปให้แจ่มชัดที่สุด หลังจากเขียนต้นฉบับไปเป็นสิบ ๆ หน้าแล้ว ยังต้องมารื้อแก้เพื่อปรับเปลี่ยนมุมมองการเล่าเรื่องใหม่ทั้งหมด ทำเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง แม้หลังจากส่งต้นฉบับไปพิสูจน์อักษรเตรียมพร้อมเข้าโรงพิมพ์ ผมยังตัดสินใจแก้ไขสรรพนามของตัวละครที่ใช้เล่าเรื่องเป็นหนสุดท้าย

สรุปเบ็ดเสร็จแล้วผมใช้เวลาเขียนนวนิยายความยาวไม่ถึง 200 หน้า (พ็อกเกตบุ๊ก) นานถึงราว 2 เดือนทีเดียว ผมไม่รู้ว่านักเขียนส่วนใหญ่ใช้เวลาเขียนนวนิยายสักเรื่องหนึ่งนานแค่ไหน แต่หากเปรียบเทียบแค่เฉพาะกับตัวเองแล้ว ระยะเวลา 2 เดือนถือว่ายาวนานอยู่ไม่น้อย ปกติแล้วผมใช้เวลาเขียนนวนิยายขนาดยาวกว่านี้ 2 เท่าเพียงแค่ไม่เกิน 1 เดือนเป็นอย่างมากด้วยซ้ำ

ห้วงเวลา 2 เดือนยาวนานและทุกข์ทรมานราวกับเดินท่องอยู่ในนรก!

ทว่าสุดท้ายผมก็เขียนนวนิยายเรื่องนี้จบลงจนได้ ผมเดินฝ่าขุมนรกของคนเป็นนักเขียนมาได้ และสุดท้ายปลายทางที่รอคอยอยู่คือสรวงสวรรค์

นวนิยายจากความตั้งใจและความรักอีกเรื่องหนึ่งจบลง เรื่องราวคาค้างอยู่ในหัวมายาวนานถูกถ่ายทอดออกไป ไม่ต้องรู้สึกผิดติดค้างกับตัวละครในเรื่องเล่าซึ่งดิ้นรนอยากมีตัวตนบนหน้ากระดาษ
หนังสืออีกเล่มกำลังจะเดินทางไปสู่สายตานักอ่านกลุ่มเล็ก ๆ เพียงไม่กี่คน ภาระหน้าที่ของคนเป็นนักเขียนจบลงอีกช่วงตอนหนึ่ง ผมได้ผ่อนพักเพื่อขบคิดและอีกไม่นานก็ต้องลงมือเขียนผลงานชิ้นต่อไป
แม้ตอนเขียนนวนิยายเล่มนี้มีบางวูบขณะที่ผมรู้สึกเหนื่อยท้อจนไม่อยากตื่นขึ้นมาอีก ทว่านั่นเป็นเพียงชั่ววูบความคิด ภายใต้สติสำนึกส่วนใหญ่ ผมยังคงอยากตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพื่อเขียนหนังสือ เขียนหนังสือ และเขียนหนังสือต่อไป…

จนกว่าจะไม่มีเช้าวันใหม่มาเยือนชีวิตอีกแล้ว