ตายตอนจบ

หลาย ๆ คนคงเป็นเหมือน ๆ กัน เวลาหยิบรูปถ่ายเก่า ๆ ของตัวเองขึ้นมาดู เรามักรู้สึกกระดากอายโดยไม่มีเหตุผล ทั้งหน้าตา ทรงผม หรือการแต่งตัวของเราเองในอดีต มักดูเฉิ่มเชยชวนตลกไปเสียหมด (ทั้งที่ความจริงตัวเราในปัจจุบันอาจไม่ได้ดูดีกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ)

ผมมีความรู้สึกคล้าย ๆ กันอย่างนั้นเวลาย้อนกลับไปอ่านงานเขย่าขวัญ-หักมุมเก่า ๆ ของตัวเอง หลาย ๆ เรื่องดูเป็นเรื่องแต่งจนเกินไป ขาดความสมจริง ตัวละครไร้ชีวิต พล็อตเรื่องก็ไม่ได้เฉียบคมเท่าที่ควร

ส่วนหนึ่งคงเพราะเรื่องสั้นเหล่านั้นถูกเขียนไว้นานไม่ต่ำกว่าสิบปีเป็นอย่างน้อย (แต่เพิ่งมีโอกาสตีพิมพ์เป็นเล่มก่อนหน้าหนังสือเล่มนี้ไม่นาน) ขณะที่เรื่องสั้นในหนังสือเล่มนี้ (และเล่ม “ศพไม่สวย”) ถูกเขียนขึ้นหมาดใหม่ ผมอายุมากขึ้น ผ่านโลกมากขึ้น อ่านหนังสือมากขึ้น เขียนหนังสือมากขึ้น จึงเชื่อว่าฝีมือการเขียนคงพอพัฒนาขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย

แต่คิดดูดี ๆ แล้ว การที่นักเขียนสักคนหนึ่งรู้สึกกับผลงานของตัวเองเช่นนั้นน่าจะเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว หากมองว่างานเก่า ๆ ของตัวเองดีเลิศไร้ที่ติแล้ว คงขาดพลังสร้างสรรค์งานใหม่ ๆ หรือหากรู้สึกว่างานใหม่ ๆ กลับด้อยคุณภาพกว่างานเก่า ๆ ก็แปลว่านักเขียนคนนั้นกำลังก้าวถอยหลังอย่างน่าเป็นห่วง

ขออนุญาตพูดประโยคซ้ำ ๆ ซึ่งมักพูดไว้ในคำนำของหนังสือหลาย ๆ เล่ม ผมอยากขอบคุณนักอ่านทุกคนที่สนับสนุนและชื่นชอบตัวหนังสือของผม หนังสือแต่ละเล่มที่ขายได้ เสียงชื่นชมแต่ละประโยคที่ย้อนแว่วมาเข้าหู มีคุณค่าต่อนักเขียนตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งมากมายกว่าที่คุณคิด

ขอบคุณจากใจจริงครับ