ศาสดาไม่สอน แต่(เสือก)ทำ

ผู้อ่านท่านไหนมีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มก่อนหน้านี้ของผู้เขียน คือ “พระพุทธเจ้าสอน แต่(เสือก)ไม่เชื่อ” จะรู้ว่าหนังสือเล่มนั้นผู้เขียนเน้นตีแผ่ความเชื่อและการกระทำที่ผิดเพี้ยนของชาวพุทธ ซึ่งไม่ตรงกับที่พระพุทธเจ้าสอนไว้

มาถึงหนังสือเล่มนี้ ผู้เขียนขอเปลี่ยนไปพูดเรื่องความผิดเพี้ยนของพระสงฆ์ซึ่งเป็นสาวกของพระศาสดาบ้าง ทั้งในแง่หน้าที่หรือกิจของพระสงฆ์ ศีลหรือสิกขาบทที่พระสงฆ์ต้องรักษาอย่างเคร่งครัด ไปจนถึงแนวทางต่าง ๆ ที่พระสงฆ์ควรยึดถือปฏิบัติ โดยผู้เขียนจะอ้างอิงพระธรรมคำสอนในพระไตรปิฎกเช่นเคย เพื่อชี้ให้เห็นว่าพฤติกรรมใดของพระสงฆ์ถูกต้องตรงตามคำสอน และพฤติกรรมได้เป็นการละเมิดสิกขาบทอย่างน่าละอาย (เพียงแต่เราอาจเห็นจนชินตาและคิดไปว่าไม่ผิด)

อย่างไรก็ดี หนังสือเล่มนี้ไม่ได้มีเจตนา “สอนพระ” เพียงแค่ต้องการ “แนะฆราวาส” เท่านั้น

กล่าวคือผู้เขียนเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาโดยไม่ได้มีเป้าหมายให้พระสงฆ์อ่านแต่อย่างใด ผู้เขียนมีเจตนาเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาให้ฆราวาสทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ ได้ลองอ่าน ทั้งนี้ก็เพื่อให้รู้จักตรวจสอบว่า พระสงฆ์ที่เรารู้จัก เคยไปกราบไหว้บูชา หรือเคยไปทำบุญทำทานด้วยนั้น ทำตัวเป็นสาวกที่ดีของพระศาสดาแล้วหรือไม่

หากพบว่าพระสงฆ์รูปไหนมีพฤติกรรมผิดเพี้ยนคลาดเคลื่อนไปจากพระวินัย ก็เป็นเรื่องที่ผู้อ่านแต่ละคนต้องคิดใคร่ครวญเอาเองว่า ยังควรกราบไหว้หรือทำบุญกับพระสงฆ์รูปนั้นต่อไปหรือไม่

ในส่วนของพระสงฆ์ ผู้เขียนคงไม่บังอาจไปสั่งสอนหรือชี้แนะอะไร ผู้เขียนเป็นเพียงฆราวาสคนหนึ่ง (แม้จะเคยบวชเป็นพระในช่วงหนึ่งของชีวิตก็ตาม) ศึกษาและปฏิบัติธรรมมาแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง (ราว 20 กว่าปี) อีกทั้งไม่ได้เฉียดเข้าใกล้การบรรลุธรรมใด ๆ แม้แต่น้อย ผู้เขียนเพียงแค่ศึกษาพระไตรปิฎกและหยิบยกสิ่งที่เห็นว่าผิดเพี้ยนมา
บอกกล่าว ซึ่งเชื่อว่าประเด็นเหล่านี้พระสงฆ์ส่วนใหญ่น่าจะรู้อยู่แล้ว แต่หากมีพระสงฆ์รูปไหนยังไม่รู้ในบางประเด็น และเนื้อหาหนังสือเล่มนี้ช่วยให้เข้าใจยิ่งขึ้น ผู้เขียนก็ยินดียิ่ง

อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว ผู้อ่านไม่จำเป็นต้องเชื่อหรือทำตามแต่อย่างใด แค่เพียงได้อ่านแล้วฉุกคิดสักนิด ผู้เขียนก็รู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จที่ได้เขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาแล้ว