นักเล่าเรื่องโกหก

สำหรับคนทั่วไป วิธีเก็บบันทึกตัวตนของเราในอดีตที่ง่ายสุดคือการถ่ายภาพเก็บไว้ เสี้ยววินาทีนั้นของชีวิตถูกตรึงให้หยุดนิ่งตลอดกาล ย้อนกลับมาดูได้เสมอตราบเท่าที่ตัวภาพหรือไฟล์ภาพนั้นไม่ได้สูญหายไป สีหน้า แววตา รอยยิ้ม หรืออาการหม่นเศร้า ถูกบันทึกรวมไว้เป็นร่องรอยส่วนหนึ่งของชีวิต

สำหรับคนเป็นนักเขียน…อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่ง วิธีที่ดีที่สุดในการบันทึกตัวตนห้วงขณะหนึ่งของเรา คือการบันทึกไว้ในรูปของเรื่องเล่า นักเขียนเล่าเรื่องราวผ่านเรื่องสั้นหรือนวนิยาย เรื่องเล่าเหล่านั้นแฝงฝังอยู่ด้วยมุมมอง ความคิด ความรู้สึก และประสบการณ์ชีวิตในช่วงวัยนั้น ๆ ของผู้เขียน

ภาพถ่ายใบนี้ของผมถูกถ่ายขึ้นเมื่อราวยี่สิบปีก่อน ตอนที่ผมยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มเพ้อฝัน ไม่ประสีประสากับอะไรมากมายนัก มุมมองต่อโลกและชีวิตยังอ่อนเยาว์ วิธีถักทอเรื่องเล่าดำเนินไปตามแนวขนบเรียบง่าย เรื่องเล่าแต่ละเรื่องล้วนไม่ได้ฉีกหนีไปจากวิถีชีวิตขณะนั้นของตัวเอง

เป็นเพียงภาพถ่ายซีด ๆ เชย ๆ ไม่สวยงามฉูดฉาด รู้สึกกระดากอายอยู่ไม่น้อยด้วยซ้ำที่จะหยิบออกมาให้ใครต่อใครได้ดู กระนั้นนี่คือภาพถ่ายอีกภาพที่ผมรัก สร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยความตั้งใจและความสุข

ภาพถ่ายใบเก่าของผมคงพอสร้างความสุขให้คนที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนได้บ้าง…แม้สักเล็กน้อยก็ยังดี