กามาวจรภูมิ

วรรณกรรมอีโรติกถูกเขียนขึ้นมาประดับบรรณ-พิภพไทยน้อยยิ่งกว่าน้อย ให้นึกถึงงานเขียนอีโรติกของนักเขียนไทยที่เคยอ่านหรือพบเห็นผ่านตา ผมนึกได้ไม่เกิน 10 เล่ม

เดาว่าสาเหตุที่นักเขียนไทยผลิตงานเขียนแนวอีโรติกออกมาไม่มาก ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะสังคมไทยเรามีความเก็บกดปกปิดบางประการในเรื่องเพศ เราเลือกจะหลบเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องใต้สะดือ แทนที่จะเปิดรับและมองมันอย่างเข้าใจ คนหัวโบราณบางคนมองเซ็กซ์เป็นสิ่งต่ำช้าน่ารังเกียจ ทั้งที่ตัวเองก็หนีอารมณ์ทางเพศไปไม่พ้น

สมัยผมยังเด็ก ตำราเรียนสอนว่าหากเกิดอารมณ์ทางเพศ ให้หาทางออกด้วยการเล่นกีฬาหรือนั่งสมาธิ ไม่รู้ว่าเด็ก ๆ ยุคนี้ยังถูกสอนด้วยชุดความเชื่อดัดจริตล้าหลังอย่างนั้นอยู่หรือเปล่า ทั้งที่การสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองของเด็กวัยรุ่นเป็นเรื่องธรรมชาติปกติ ไม่ได้ผิดบาปที่ตรงไหน

การมีเซ็กซ์อย่างถูกต้องในวัยที่เหมาะสมก็เป็นสิ่งสวยงาม เป็นสุขสามัญของมนุษย์ ความใคร่ซึ่งถูกอำพรางไว้อีกชั้นด้วยความคิดและความเชื่อบางอย่างต่างหากที่เลวร้ายน่ากลัว

“กามาวจรภูมิ” เป็นนวนิยายแนวอีโรติกเล่มแรกในชีวิตของผม นอกจากเขียนงานวรรณกรรมเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะความรักและความสุขส่วนตัวเป็นเบื้องต้นแล้ว ผมยังหวังให้บรรณพิภพไทยมีงานเขียนอีโรติกที่พออ่านได้เพิ่มขึ้นมาอีกสักเล่มหนึ่ง

นวนิยายเล่มนี้พยายามสะท้อนภาพบางอย่างในสังคมไทยซึ่งเป็นสังคมพุทธออกมา เนื้อหาของหนังสืออาจดูหนักหน่วงอยู่พอสมควร แต่เรื่องน่าเศร้าก็คือ เมื่อเทียบกับภาพความจริงมากมายที่เราได้พบได้เห็นในบ้านนี้เมืองนี้แล้ว…

เนื้อหาของนวนิยายเล่มนี้ช่างเบาหวิวนัก!