นิทานพระราชา

ว่ากันว่าภาระหน้าที่ของคนเป็นนักเขียนคือการสะท้อนภาพความจริงของสังคมรอบข้างออกมา ไม่ว่าภาพความจริงเหล่านั้นจะน่ารื่นรมย์ แสนเจ็บปวด หรือชวนกระอักกระอ่วนใจอย่างไรก็ตาม
ในมุมนี้ งานวรรณกรรมจึงทําหน้าที่คล้ายกระจกเงา สะท้อนภาพเคลื่อนไหวของสังคมกลับไปสู่ทุกคู่สายตาของผู้คนในสังคมเอง เพื่อให้ผู้คนได้แลเห็น ฉุกคิด ใคร่ครวญถึงอุบัติการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งที่เกิดกับตัวเองหรือเกิดกับคนอื่น ๆ ไกลตัวออกไป

ปรากฏการณ์ซึ่งเผยตัวขึ้นในโลกยุคไซเบอร์หลาย ๆ ปรากฏการณ์เป็นเรื่องน่าห่วงกังวล ทั้งปรากฏการณ์ในเชิงปัจเจก ปรากฏการณ์เชิงสังคม ปรากฏการณ์เชิงระบบความคิดความเชื่อ ปรากฏการณ์เชิงวัฒนธรรม และปรากฏการณ์ในลักษณะอื่น ๆ

ในฐานะคนทั่วไป…ปรากฏการณ์เหล่านี้ก่อเกิดนาฏกรรมหลากหลายรูปแบบที่ควรเฝ้ามองดู

ในฐานะผู้ถ่ายทอดเรื่องราว…ปรากฏการณ์เดียวกันนี้ควรอย่างยิ่งจะหยิบยกมาบอกเล่า

มีเรื่องราวทั้งด้านบวกและลบนับไม่ถ้วนรอคอยให้ถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ แต่ด้วยความเป็นเจ้าของเรื่องเล่า ดูเหมือนผู้เขียนได้เลือกเรื่องราวในทางลบมาแสดงสะท้อนออกไป อาจด้วยความเชื่อที่ว่า มุมลบสีดําน่าจะมีพลังช่วยผลักดันสังคมไปสู่จุดที่ดีงามได้มากกว่ามุมบวก

ปัญหาน่าขบคิดอย่างหนึ่งของนักเขียนคือ จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลนั้นอย่างไร เล่าชนิดสมจริงสมจัง เหตุการณ์เกิดขึ้นทํานองไหนก็ร่ายเล่าไปทํานองนั้น หรือเล่าให้พิสดารวกวนกว่า ใส่สัญลักษณ์และภาพเหนือจริงลงไปแทน

กลวิธีอย่างหลังถูกเลือกนํามาใช้ในหนังสือเล่มนี้!

เรื่องเล่าในรวมเรื่องสั้นเล่มนี้จงใจบอกเล่านาฏกรรมในสังคมอย่างที่กล่าวมาแล้ว ทว่าบอกเล่าในแนวเสียดเย้ย (Satire) และเหนือจริง (Surrealism) ซึ่งในบางมุมอาจทําหน้าที่สะท้อนความจริงได้ถึงแก่นกว่า กระทบความรู้สึกได้มากกว่า และอาจทะลุทะลวงเข้าถึงหัวใจผู้คนได้มากกว่าอีกด้วย

กระจกเงาบานนี้จึงไม่ใช่กระจกผิวเรียบ สะท้อนภาพตรงหน้าออกมาอย่างตรงไปตรงมา หากแต่เป็นกระจกเงาบานบิดเบี้ยว นอกจากกลับภาพจากซ้ายเป็นขวาแล้ว ยังจับภาพความจริงตรงหน้าบิดม้วนพลิกแพลง จนภาพที่ได้พิลึกพิลั่นเกินคนทั่วไปจินตนาการถึง

แต่ลองจ้องมองให้ดีเถอะ บางทีกระจกเงาบิดเบี้ยวบานนี้อาจสะท้อนภาพความจริงได้แจ่มชัดจนน่ากลัว!