ฝนตกเดี๋ยวก็ซา น้ำตาเดี๋ยวก็แห้ง

แม้เขียนเรื่องสั้นมายาวนานเกือบ ๆ 25 ปีเข้าไปแล้ว …เขียนมาแล้วไม่รู้กี่ร้อยต่อกี่ร้อยเรื่อง กระนั้นทุกวันนี้ยามนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อเริ่มต้นร่ายเล่าเรื่องสั้นเรื่องใหม่ ผมยังคงนึกขลาดกลัวเสมอ…
กลัวว่าจะเขียนไม่ได้ เขียนไม่ออก เขียนไปได้ไม่ตลอดรอดฝั่งจนจบ หรือเขียนจบแล้วแต่เป็นได้แค่เรื่องเล่ากระจอกงอกง่อยไร้คุณค่า

จำได้ว่าสมัยเริ่มต้นหัดเขียนเรื่องสั้นใหม่ ๆ ผมได้ยินนักเขียนรุ่นเก่าก่อนหลายคนพูดในทำนองเดียวกันว่า เรื่องสั้นนั้นเขียนยากกว่านวนิยาย (นักเขียนชั้นครูที่ให้ความคิดเห็นทำนองนี้ล้วนแล้วแต่เขียนนวนิยายเป็นหลัก)

ผ่านชีวิตการเป็นนักเขียนอาชีพมายาวนานเกือบหนึ่งในสี่ศตวรรษ ผมพบว่าคำพูดนั้นเกือบจริงทีเดียว
ในมุมมองของผม หากเทียบกันระหว่างเรื่องสั้นหนึ่งเรื่องกับนวนิยายหนึ่งเรื่อง การเขียนเรื่องสั้นยังคงง่ายกว่า แม้อาจต้องใช้สมองขบคิดไม่มากน้อยไปกว่ากันนัก แต่อย่างน้อยเรื่องสั้นก็ใช้เวลาเขียนน้อยกว่าหลายเท่า

แต่หากเปรียบเทียบระหว่างหนังสือรวมเรื่องสั้นหนึ่งเล่ม กับหนังสือนวนิยายหนึ่งเล่ม บอกได้เลยว่าการเขียนรวมเรื่องสั้นให้เสร็จออกมาเป็นเล่ม ยากเย็นแสนเข็ญกว่ากันเป็นร้อยเท่าพันเท่า

ในกรณีของนวนิยาย เมื่อคิดทุกอย่างเบ็ดเสร็จลงตัว รายละเอียดของเรื่องราวแจ่มชัดในหัวแล้ว เราก็แค่ลงมือเขียนไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้เรื่องราวและตัวละครพาเราไป อาจใช้เวลาหลายวันหรือนานเป็นเดือน ๆ แต่ไม่นานนักนวนิยายเรื่องนั้นก็จบลง

ผิดกับรวมเรื่องสั้นหนึ่งเล่ม ครั้นเขียนเรื่องแรกจบแล้ว เราต้องขบคิดทุกอย่างใหม่หมดเพื่อสร้างสรรค์เรื่องที่สอง…เรื่องที่สาม…เรื่องที่สี่… กว่าจะแล้วเสร็จออกมาเป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นหนึ่งเล่ม ต้องใช้กำลังสมองและพลังชีวิตมากมายมหาศาล

หลังเขียนรวมเรื่องสั้นเล่มใหม่สำเร็จเสร็จลง ภาระหน้าที่ของนักเขียนก็จบลง เหลือเพียงภาระหน้าที่ของคนอ่านที่จะอ่านมันและตีค่าประเมินราคาในใจ

หากหนังสือรวมเรื่องสั้นซึ่งเป็นการงานอันเหนื่อยหนักนี้ พอจะทำให้คนอ่านซึมเศร้าไปกับตัวละครได้บ้าง เผลอยิ้มไปกับบางเหตุการณ์ในเรื่องได้บ้าง…

คนเขียนหนังสืออย่างผมก็ถือว่าได้รับรางวัลตอบแทนความเหนื่อยยากอย่างคุ้มค่าแล้ว