ศพไม่สวย
สารบัญ
ลมดึกโชยแรงขึ้น กลิ่นฉุนรุนแรงของซ่อนกลิ่นเริ่มกลบกลืนกลิ่นเหม็นเน่าอีกกลิ่นหนึ่งไว้ไม่อยู่
● ซ่อนกลิ่น (ศพ)
รูดผืนผ้าปกปิดท่อนล่างลงจากเอว ตามด้วยกางเกงในตัวจิ๋วสีสด บั้นท้ายล่อนจ้อนเย้ายวนสายตาอยู่ตรงหน้า
● ฆ่าได้หยามไม่ได้
เขาไม่กล้าคิดประมาทว่างูเหลือมตัวยาวเมตรกว่าจะไม่สามารถเขมือบลูกหมาลงท้องได้
● หิวก็ต้องกิน
หมาหนุ่มกระเสือกกระสนคลานหนีลนลาน ทว่าก็คลานไปได้ไกลแค่ระยะโซ่
● หมาตัวเดียวเลี้ยงได้
เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่า การตัดอวัยวะเพศออกจากร่างใครสักคนใช้แรงมากกว่าเฉือนเอ็นเนื้อวัวเพียงนิดหน่อยเท่านั้น
● ของรักของหวง
ก่อนตายผู้หญิงเหล่านั้นเคยสวย แต่ต้องไม่สวยตอนกลายเป็นศพ!
● ศพไม่สวย
ส่วนที่น่าขนลุกขนพองที่สุดคือศีรษะของศพซึ่งงุ้มงอทำมุมกับลำตัวในองศาไม่ปกติ
● ผมไม่ได้ฆ่า
คำนำสำนักพิมพ์
ตอนอ่านต้นฉบับเล่ม “ตายตอนจบ” ก็ว่าโหดสุด ๆ แล้ว พอมาอ่าน “ศพไม่สวย” เล่มนี้ บอกได้คำเดียวว่า…
แทบเป็นลม!
ไม่รู้ว่าผู้เขียนสรรหาเรื่องราวโหด ๆ จิต ๆ จากไหนมาเล่าหลอกล่อให้เราติดตามอ่านกันนัก แต่ละเรื่องคือโหดขั้นสุด โหดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ถ้าเป็นหนังก็เป็นประเภทเลือดสาดท่วมจอ ตับไตไส้พุงกระจุยกระจายอะไรประมาณนั้น
แต่ความโหดที่ว่าไม่ใช่โหดแบบทื่อ ๆ ไร้เล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงแต่อย่างใด รวมเรื่องสั้นเขย่าขวัญ-หักมุมเล่มนี้ ผู้เขียนใช้เทคนิคสารพัดมาล่อหลอกคนอ่าน พอถึงหน้า
สุดท้ายก็หักมุมกันโครมใหญ่จนเตรียมตัวเตรียมใจรับไม่ทัน
เรากล้าการันตีเลยว่า ไม่มีทางที่คุณจะเดาตอนจบของเรื่องสั้นในเล่มนี้ได้ถูกทุกเรื่อง เอาแค่เดาให้ตรงเป๊ะสักเรื่องก็ลำบากแล้ว
เทคนิคแปลกใหม่อย่างหนึ่งที่ผู้เขียนนำมาใช้กับเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่องในเล่มนี้คือ ไม่ใช่เขียนให้หักมุมแค่ในระดับของพล็อตเรื่อง แต่หักมุมในระดับกลวิธีการเล่าเรื่อง เช่น การลวงคนอ่านด้วยสรรพนามที่ใช้เรียกตัวละคร หรือลวงคนอ่านด้วยมุมมองการเล่าเรื่อง ซึ่งเทคนิคซับซ้อนทำนองนี้หาได้ยากในเรื่องสั้นแนวหักมุมทั่วไป
เรากล้าพูดเลยว่า หากวัดกันที่ศิลปะและกลวิธีการเล่าเรื่องในแนวเขย่าขวัญ-หักมุมแล้ว นาทีนี้ชื่อของ “อินทุ รุจิรา” ไม่เป็นสองรองใคร
จริงหรือไม่จริง เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบแล้วคุณจะพบคำตอบ
คำนำผู้เขียน
จำได้ว่าสมัยออกรวมเรื่องสั้นแนวเขย่าขวัญ-หักมุมเล่มแรกในชีวิต (โดยใช้ชื่อ-นามสกุลจริง) เมื่อสัก 20 กว่าปีก่อน ผมให้หนังสือเล่มนั้นกับเพื่อนเก่าคนหนึ่งซึ่งผ่านพบกันโดยบังเอิญ ได้รับหนังสือแล้วเพื่อนคนนั้นไม่ได้พูดอะไรต่อหน้า แต่พูดลับหลังให้คนอื่นฟังจนย้อนมาให้ผมได้ยินอีกทีทำนองว่า ผมคงเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมน่ากลัว จึงเขียนงานแนวนี้ออกมาได้
ผ่านมานานกว่า 20 ปีแล้ว ผมเขียนงานแนวเขย่าขวัญ-หักมุมอีกหลายเล่ม เป็นงานอีกแนวที่ทั้งชอบอ่านและชอบเขียน ผมยังคงนึกถึงคำพูดของเพื่อนเก่าคนนั้น พอเข้าใจได้ที่คนภายนอกอาจมองเช่นนั้น มีเพียงตัวเราเองที่รู้ดีว่าเราเป็นเช่นไร ผมเขียนงานแนวโหด ๆ แต่ในชีวิตจริงเห็นเลือดแล้วหน้ามืด มีดบาดมือตัวเองยังจะเป็นลม ไม่กล้ามองภาพอุบัติเหตุรุนแรง เห็นภาพสัตว์ถูกทำร้ายในโลกโซเชียลยังรีบเลื่อนผ่าน…
ที่น่าตลกกว่านั้น แม้แต่เรื่องสั้นบางเรื่องที่ผมเขียนเองในหนังสือเล่มนี้ ผมยังแทบรับไม่ไหวขณะเขียน รู้สึกกลัวและหลอนกับบางฉากบางตอนจนต้องอธิบายแบบ
ผ่าน ๆ เพื่อไม่ให้จิตตกจนเกินไป
ตรรกะอาจคล้าย ๆ กับหนังผี คนชอบดูหนังผีคือคนกลัวผี หากไม่กลัวผี หนังผีจะไร้รสชาติสำหรับคนคนนั้น
ผมดูหนังแนวฆาตกรรมโหด ๆ ไม่ค่อยไหว แต่ก็ยังชอบดู นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมชอบอ่านและชอบเขียนงานแนวเขย่าขวัญ (แต่ไม่อ่านและไม่เขียนเรื่องผี)
เรื่องสั้นในหนังสือเล่มนี้โหดและหลอนกว่าทุกเล่มที่เคยเขียนมา อ่านจบแล้วอย่าเพิ่งนึกกลัวผมเหมือนเพื่อนเก่าคนนั้นนะครับ…
ตัวอย่างหนังสือ