เจ้าปลาสายรุ้ง

นับจากเริ่มต้นเกิดไอเดียของเรื่องขึ้นในหัว จนถึงเคาะแป้นคีย์บอร์ดเพื่อพิมพ์ตัวหนังสือสุดท้ายของเล่ม ผมใช้เวลาสร้างสรรค์นวนิยายเรื่องนี้ราวสามปี…

สองปีกับอีกสิบเอ็ดเดือนครึ่ง…ใช้ไปกับการครุ่นคิด

และอีกประมาณครึ่งเดือน…ในการลงมือเขียน
เป็นความทรมานร้ายกาจอย่างหนึ่ง ที่มีเรื่องราวและตัวละครผุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ในหัว คล้ายเล่นเอาเถิดเจ้าล่อไม่ยอมให้จับต้องหรือมองเห็นชัด เรื่องราวและตัวละครเหล่านั้นพร่าเลือน เลิกนึกถึงก็เร้นหาย ครั้นกลับไปขบคิดใหม่ก็แจ่มชัดขึ้นบ้าง ทว่าไม่ชัดเจนพอจะเขียนออกมาได้ตลอดรอดฝั่ง

กระทั่งผ่านมานานราวสามปี เรื่องราวและตัวละครในหัวจึงแจ่มกระจ่างพอจะเริ่มต้นเล่าได้ ยิ่งลงมือเขียน ทุกรายละเอียดยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นด้วยตัวของมันเอง ถึงจุดหนึ่งคล้ายกับว่าผมไม่ต้องใช้สมองในการกำหนดโครงเรื่องและความเป็นไปของเหตุการณ์ในเรื่องอีกแล้ว…

ตัวละครทั้งหลายเหมือนมีชีวิตขึ้นมา พวกเขาส่งเสียงบอกกับคนเขียนอย่างผมว่า เรื่องราวชีวิตของพวกเขาเป็นมาเป็นไปอย่างไร มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง และเรื่องทั้งหมดจะดำเนินไปสู่ทิศทางไหนอย่างไร

ผมเขียนนวนิยายเรื่องนี้อย่างมีความสุขเหลือล้น จมอยู่กับเรื่องราวและตัวละคร ไม่อยากหยุดเขียน ไม่อยากให้เรื่องเล่าจบลง แม้เหน็ดเหนื่อยหมดเรี่ยวแรงทุกครั้งที่ปิดคอมพิวเตอร์ลง ทว่าความอิ่มสุขจากการได้บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ยังอ้อยอิ่งอยู่ในใจตลอดเวลา

ได้แต่หวังว่า ความสุขและความมุ่งมั่นตั้งใจที่แฝงฝังอยู่ในทุกตัวอักษรของหนังสือเล่มนี้ จะส่งผ่านไปถึงหัวใจของคุณผู้อ่านได้บ้าง…