เรื่องราวอันเกือบแปลกประหลาดมหัศจรรย์

เกือบสิบห้าปีก่อน ผมตัดสินใจลาออกจากงานประจำในเมืองหลวง แล้วกลับมาปักหลักเขียนหนังสืออยู่ที่บ้านเกิด ใช้ชีวิตในห้องปูนสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ซึ่งเป็นทั้งห้องนอน ห้องทำงาน และเป็นโลกแทบทั้งใบ เรื่องเล่าเรื่องแล้วเรื่องเล่า…ตัวละครตัวแล้วตัวเล่า…ก่อเกิดขึ้นในสมองและจินตนาการ ก่อนเคลื่อนไหวผ่านปลายนิ้วไปโลดแล่นมีชีวิตอยู่บนหน้ากระดาษเสมือนจริงในคอมพิวเตอร์เครื่องเก่า

ในบางครั้งงานเขียนเรียกรอยยิ้มอิ่มเอมบนดวงหน้า ในหลายหนงานเขียนกระตุ้นน้ำตาลูกผู้ชายคนหนึ่งหยดเผาะผล็อย ต้นฉบับเรื่องสั้นและนวนิยายบางเรื่องได้รับการตีพิมพ์ แต่ส่วนมากถูกเรียงซ้อนเป็นตั้งสูงอยู่ในตู้ไม้มุมหนึ่งของห้อง ต้นฉบับหลาย ๆ เรื่องถูกส่งไปยังสำนักพิมพ์บางแห่งและไม่เคยส่งข่าวคราวใด ๆ ย้อนกลับมาถึงเจ้าของ มีบางหนบรรณาธิการสำนักพิมพ์รับปากมั่นเหมาะว่าจะแจ้งผลการพิจารณาภายในเดือนสองเดือน สุดท้ายก็เงียบหายไปตลอดกาล
หากทว่าไม่เคยมีวินาทีไหนที่ผมคิดเลิกเขียนหนังสือ

ไม่ใช่เพราะมีอุดมการณ์สูงส่ง ไม่ใช่เพราะฝันเฟื่องว่าวันหนึ่งจะร่ำรวยจากงานเขียน ไม่ใช่เพราะคิดว่าอาชีพนักเขียนนั้นยิ่งใหญ่กว่าอาชีพอื่นใด…
แต่เป็นเพราะไม่มีอะไรในโลกที่ผมทำแล้วมีความสุขเท่าการเขียนหนังสือ…ก็เท่านั้นเอง

ผ่านมาเกือบ ๆ สิบห้าปีแล้ว ผมยังคงซุกหลบชีวิตอยู่ในห้องปูนสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ซึ่งถูกต่อเติมออกไปจนดูคล้ายห้องแถวอัปลักษณ์ แต่ผมก็เรียกมันว่า “บ้าน” เป็นบ้านที่มุมด้านหนึ่งถูกปลวกชอนไชจนอาจทรุดพังลงมาได้ทุกเมื่อ ขณะมุมอีกด้านหนึ่งเอียงกระเท่เร่เพราะปลูกสร้างอย่างสะเพร่ามาแต่ต้น

ผมใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาซึ่งไม่เคยเรียกร้องต้องการอะไรมากไปกว่าได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตามอัตภาพ กับลูกสาวตัวน้อยอีกคนซึ่งเพิ่งเริ่มเรียนรู้จะชี้นิ้วไปที่ผนังปูนกระดำกระด่างแล้วยิ้มแป้นเมื่อมองเห็นจิ้งจกสักตัว เรามีเงินเก็บก้อนเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งที่วาดฝันว่าวันหนึ่งจะเพิ่มจำนวนกลายเป็นเงินก้อนใหญ่พอปลูกบ้านใหม่หลังเล็ก ๆ สักหลัง

หากใช้ตัวเลขเงินทองเป็นตัววัดความสำเร็จหรือความก้าวหน้าของชีวิต พูดได้ว่าในห้วงเวลาเกือบสิบห้าปี ชีวิตของผมยังคงย่ำซ้ำอยู่ที่เก่าและห่างไกลจากความสำเร็จใด นอกจากวันวัยที่ล่วงผ่านความหนุ่มแน่นกับต้นฉบับเก่า ๆ ซุกเงียบมุมห้องที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ดูเหมือนชีวิตของผมแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

กระนั้นก็เถอะ ในดึกดื่นค่อนคืนของบางวันที่ภรรยากับลูกสาวหลับใหลไปแล้ว หรือยามเช้ามืดตีสี่ตีห้าของบางวันซึ่งภรรยาและลูกสาวยังไม่ลุกตื่นจากเตียง ผมยังคงเห็นตัวเองนั่งเขียนเรื่องสั้นหรือนวนิยายสักเรื่องอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ยังมีตัวละครและเรื่องราวไร้ความสลักสำคัญเกิดมีชีวิตขึ้นมาในโลกใบเล็ก ๆ ของผม

บางที…บางทีทั้งหมดนี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว…