แค่อยากให้น้องไม่ต้องร้องไห้

ตามประสาคนมีลูก ข่าวเหตุการณ์เกี่ยวกับเด็กถูกทารุณกรรมสร้างความเศร้าสะเทือนใจให้ผมได้เสมอ บางข่าวทำเอาจิตตก หดหู่จนน้ำตาคลอ เรื่องเศร้าที่เกิดขึ้นกับเด็ก ๆ มักน่าเศร้ากว่าที่เกิดขึ้นกับผู้ใหญ่เป็นร้อยเป็นพันเท่า

ในฐานะนักเขียน ภาระหน้าที่ซึ่งผมพอจะทำได้ดีที่สุด คงหนีไม่พ้นการบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ออกมาเป็นงานวรรณกรรมสักชิ้น ด้วยมุมมองและวิธีการของตัวเอง
ผมเขียนนวนิยายสั้น ๆ เรื่องนี้ด้วยความทุกข์ทรมานอยู่ไม่น้อย ใช้เวลาเขียนยาวนานกว่านวนิยายเรื่องอื่นที่มีความยาวมากกว่าเป็นสองสามเท่า ทั้งยากในการเค้นคิดเหตุการณ์แยกย่อยในเรื่อง และยากในการบรรยายภาพทั้งหมดออกมาให้เจ็บปวดทว่ายังคงความงดงามอยู่ในที

ตอนเขียนร่างแรกจบลง ผมไม่รู้สึกว่าเรื่องเล่าเรื่องนี้มีพลังอะไรนัก ทว่าขณะอ่านทวนและแก้ไขซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมพบว่านวนิยายเรื่องนี้ดึงดูดให้แม้แต่คนเขียนเองยังอยากอ่านอย่างต่อเนื่องชนิดรวดเดียวจบ และทั้งที่ผมเป็นคนออกแบบวิธีการจบเช่นนั้นไว้เอง เมื่ออ่านถึงตอนจบ…ผมยังอดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้

ได้แต่หวังว่าหนังสือเล่มเล็ก ๆ เล่มนี้ จะมีส่วนช่วยให้ปัญหาเด็กถูกทารุณกรรมในสังคมลดน้อยลงบ้าง เพราะเด็กน้อยผู้โชคร้ายอย่างในนวนิยายเรื่องนี้ ควรมีชีวิตอยู่จริงแค่เพียงในโลกของเรื่องแต่งเท่านั้น