โปรดเก็บฝันร้ายให้ไกลเด็กๆ

ผมมีความคิดฝันอยากทำรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับเด็ก ๆ มานานแล้ว…นานไม่น้อยกว่า 20 ปีเลยทีเดียว

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมมักเขียนเรื่องสั้นซึ่งมีตัวละครเป็นเด็ก ๆ ออกมาอยู่บ่อย ๆ โดยเฉพาะช่วงตอนเริ่มเขียนหนังสือใหม่ ๆ ตอนนั้นผมยังไม่มีลูก มีก็เพียงหลาน ๆ แต่ผมกลับเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับเด็ก ๆ ไว้มากกว่าตอนมีลูกแล้วเสียอีก

จำได้ว่าครั้งหนึ่งสมัยยังเป็นเพียงนักเขียนหนุ่มอายุยี่สิบต้น ๆ ผมใช้กล้องดิจิทัลราคาถูกถ่ายภาพหลานสาวฝาแฝดในวัยสี่ห้าขวบ ขณะพวกแกกำลังวิ่งไปบนถนนดินหน้าบ้าน ผมพยายามเอารูปถ่ายนั้นมาออกแบบเป็นปกหนังสือ แม้เป็นปกซึ่งหาความสวยงามไม่ได้เพราะผมไม่มีความรู้และประสบการณ์ด้านการออกแบบแม้สักนิด กระนั้นผมยังนั่งมองภาพปกนั้นพร้อมกับวาดฝันว่า สักวันหนึ่งคงมีโอกาสได้ออกรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับเด็ก ๆ สักเล่ม

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ความคิดฝันนั้นไม่เคยปรากฏออกมาเป็นความจริงด้วยเงื่อนไขหลายอย่างในชีวิต กระทั่งผ่านมานานเกิน 20 ปี หลานสาวสองคนนั้นอายุล่วงเบญจเพสแล้ว เพิ่งวันนี้เองที่ผมมีโอกาสได้ออกหนังสือรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับเด็ก ๆ อย่างที่ตั้งใจไว้

รวมเรื่องสั้นเล่มนี้เป็นงานอ่านง่าย น่าจะง่ายที่สุดในบรรดาหนังสือรวมเรื่องสั้นสร้างสรรค์เกือบ ๆ 20 เล่มที่ผมเคยเขียนออกมา และโดยไม่จงใจให้เป็น…เรื่องเล่าในหนังสือเล่มนี้มีน้ำหนักไปทางเรื่องเศร้าเสียเป็นส่วนใหญ่ อาจเพราะเรื่องเศร้าของพวกเด็ก ๆ สร้างอารมณ์สะเทือนใจได้มากกว่า ผมจึงมักเขียนออกมาในท่วงทำนองนั้น

และด้วยความที่เรื่องสั้นทุกเรื่องถูกเขียนไว้นานแล้ว บริบทของสังคมจึงยังเป็นห้วงเวลาในอดีต ขณะอ่านรวมเรื่องสั้นเล่มนี้ จึงต้องไม่เอาข้อเท็จจริงในปัจจุบันไปจับ เราควรอ่านหนังสือเล่มนี้เสมือนกับเป็นหนังสือที่เคยตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อสัก 20 ปีก่อน

ได้แต่หวังให้เด็ก ๆ ทุกคนบนโลกอยู่ห่างจากฝันร้ายและเรื่องเศร้า เพื่อให้พวกแกเติบโตไปมีชีวิตที่สดใสสวยงาม