โลกสีเทา

การได้ย้อนกลับไปอ่านงานเขียนเก่า ๆ ของตัวเองอีกครั้ง เป็นความสุขสำหรับผมเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเป็นการย้อนไปอ่านเพื่อนำงานนั้นกลับมาตีพิมพ์ซ้ำอีกครั้งหนึ่ง

งานเขียนเก่า ๆ ทำหน้าที่บันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ไว้ ทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตและรูปรอยความคิดของคนเขียน รวมถึงความเป็นไปของสังคมรอบข้างในห้วงเวลานั้น

ย้อนอ่านเรื่องสั้นบางเรื่องในหนังสือเล่มนี้แล้ว ผมอดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้เมื่อคิดขึ้นว่า ผมน่าจะเป็นนักเขียนยุคท้าย ๆ ซึ่งเป็นนัก “เขียน” จริง ๆ ตรงตามตัวอักษร ไม่ใช่เขียนหนังสือด้วยการ “พิมพ์” โดยใช้เครื่องพิมพ์ดีดหรือคอมพิวเตอร์ ตอนเริ่มต้นริลองเป็นนักเขียนใหม่ ๆ ผมใช้ปากกาเขียนเรื่องสั้นลงในสมุดหน้าแล้วหน้าเล่า เขียนเสร็จจึงพิมพ์ลงกระดาษเอสี่ด้วยพิมพ์ดีดเก่า ๆ ก่อนส่งต้นฉบับไปลงตะกร้าของบรรณาธิการนิตยสารเล่มแล้วเล่มเล่า

นักเขียนสมัยนี้คงไม่มีใคร “เขียน” หนังสือจริง ๆ อีกแล้ว แม้แต่พิมพ์ดีดก็คงหาคนใช้ไม่ได้ คอมพิวเตอร์กลายเป็นอุปกรณ์สมัยใหม่ที่เข้าถึงได้ง่ายและมีใช้กันทุกคน (รวมถึงผมเองด้วย)

นอกจากนั้นแล้ว เรื่องสั้นบางเรื่องยังทำให้ย้อนคิดไปว่า แต่ก่อนโน้นช่องทางติดต่อกับคนไกลซึ่งรวดเร็วที่สุดคือโทรเลข เด็กยุคใหม่ที่เติบโตมากับแพลตฟอร์มแชตหรือโซเชียลมีเดีย คงไม่รู้แล้วว่า “โทรเลข” คืออะไร

งานเขียนเก่า ๆ บางครั้งก็ทำหน้าที่ไม่ต่างไปจากไทม์แมชชีน พาเราย้อนเวลาไปสัมผัสกับความสุขเรียบง่ายสมัยก่อนได้ หวังว่ารวมเรื่องสั้นเล่มนี้จะทำหน้าที่นั้นได้บ้างไม่มากก็น้อย…